Een interview met Kirstin Vanlierde in Gezinskrant De Bond 11, 12 mei 2017.  © Kristof Ghyselinck Omgaan met verlies is een rode draad in het leven van auteur Marc Reugebrink. Als jongvolwassene verloor hij zijn vader, en later ook zijn zus. Bij de dood van zijn moeder een paar jaar geleden bleef hij als laatste … Doorgaan met het lezen van “Een moeder die sterft, is een wereld die verdwijnt” 

Het werd zijn laatste roman. Robert Anker overleed op de dag dat In de wereld gepresenteerd zou worden. De roman eindigt met een passage waarin de hoofdpersoon op de dood wacht, waarin die dood een thuiskomst lijkt, zelfs. Maar de roman als geheel is toch vooral een hartstochtelijk pleidooi om onderweg te blijven. Zie ook op Knack.be en … Doorgaan met het lezen van Robert Ankers ‘In de wereld’

Gisteren (18 december) mocht ik de nieuwe bundel van Ron Elshout inleiden in boekhandel Post Scriptum te Schiedam — een persoonlijk verhaal over een inmiddels lange vriendschap en over de plek van poëzie in dat alles.  Dames en heren, In de aanloop naar de presentatie vanmiddag realiseerde ik me ineens dat Ron en ik nu al … Doorgaan met het lezen van ‘In het voorbijgaan’ van Ron Elshout

Is non-fictie te prefereren boven fictie? Frank Westerman beweert zoiets in zijn Verweylezing, gepubliceerd in De Standaard van 9 november. Toch wat kanttekeningen. Terwijl de wereld worstelt met wat zij zelf heeft voortgebracht — 'a flim-flam man who cheated his customers, investors, and contractors; a hollow man whose countless statements and behavior reflect a human being … Doorgaan met het lezen van De fictie van de non-fictie

Hoewel Hier ben ik grotendeels het langzame uiteenvallen van het huwelijk van Jacob en Julia beschrijft, lijkt dat huwelijk zelf niet het werkelijke onderwerp van de roman te zijn. Een recensie over de laatste roman van Jonathan Safran Foer Eerder verschenen op knack.be en dereactor.org Dit soort zinnen: De goocheltruc waarmee Jacob Julia's beha kon uittrekken zonder … Doorgaan met het lezen van Anne Frank versus de Bijbel

Een kort fragment uit de uitzending van Pompidou op Klara, gisterenmiddag (22 september) — met Els Snick, Chantal Pattyn en filmrecensent Jeroen Struys die meeklapt aan het eind.  

Een laudatio is een lofprijzing. Dat heb ik geweten. "In dit boek is zijn pen behendiger, slimmer, maar vooral ontroerender dan ooit, ze snijdt als een vlijmscherp Laguiolemes door best wel complexe thema's: wie zijn wij? Waar komen wij vandaan? Wie zijn onze ouders? Wat weten wij van hen? Zijn we niet vergeten dat ooit ook … Doorgaan met het lezen van Bart Van Loo over Het huis van de zalmen

  "De wilde zalm keert terug naar zijn geboortegrond. Iets in hem dwingt hem de monding op te zoeken van de rivier waaruit hij afkomstig is en stroomopwaarts terug te zwemmen naar waar hij is verwekt, om daar uiteindelijk te sterven. Gekweekte zalm heeft geen geboortegrond, Marcel, geen huis, geen thuis. Hij kan niet gehoorzamen … Doorgaan met het lezen van Presentatie van ‘Het huis van de zalmen’

  Elias Canetti's niet aflatende strijd tegen de dood verdraagt geen keurig afgerond boek; hij duldt geen schema of systeem. Dat is dan ook meteen het eerste waarop je je moet voorbereiden: je krijgt dit boek niet uit. Het verzet zich tegen zijn einde. Je blijft lezen en herlezen, je verwonderen over de soms uiterst … Doorgaan met het lezen van Tegen de dood

Ooit gidsland, nu gipsland Het vluchtelingendebat verloopt in Nederland dermate verhit dat politici hun argumenten gecounterd zien met kogelbrieven of brandende auto’s. En dat in het land dat zich ooit zo graag het geweten van de wereld noemde? Ach, schrijft Marc Reugebrink, zo tolerant was Nederland nooit echt. Taboes waren er zodanig groot dat ze niet eens … Doorgaan met het lezen van Vandaag in De Standaard (en een dag later NRC)

NTGent speelde in de loodsen van houtbedrijf Lemahieu aan de Gentse haven Accattone, naar de eerste zwart-wit-film van Pier Paolo Pasolini uit 1961, een film die zelf weer gebaseerd zou zijn op Ragazzi di vita, een roman uit 1956, en op Una vita violenta uit 1959. Die laatste roman werd (ook in 1961) al eens verfilmd door Paolo Heusch and Brunello Rondi. … Doorgaan met het lezen van Accattone of het dramaturgentheater

Luc Tuymans is veroordeeld voor plagiaat. De foto die Katrijn Van Giel van de inmiddels bijna geheel in de weldadige nevel der vergetelheid verdwenen politicus Jean-Marie Dedecker maakte, is het origineel dat Tuymans met zijn 'naschilderschilderij' niet tot heuse kunst heeft weten te maken. Zegt de rechter.  Opmerkelijk aan dat vonnis is dat het eigenlijk … Doorgaan met het lezen van Imitatio-aemulatio: Dedecker of de Belgische politicus.

In 2011 mocht ik voor De Standaard het zogeheten 'kerstessay' schrijven: vier dagen achter elkaar over de volle breedte van twee pagina's. Ik voerde in mijn eerste bijdrage een personage uit de film Network (1976) op: Howard Beal, een nieuwsanker dat op een zeker moment uit de bocht vliegt en (in de film) heel New York, of zelfs … Doorgaan met het lezen van It’s not the economy, stupid!

They don't give a fuck, schreef ik een paar maanden geleden in de krant (zie hieronder), en ik had het toen over onder meer WPG, over concerndenkers die het over 'het boekbedrijf' hebben, maar nauwelijks weten wat dat is: een boek. Het is iets anders dan een onderbroek. Het definieert zichzelf per titel, al laten … Doorgaan met het lezen van De Val van Antwerpen

Gisteren in korte tijd onderstaand stuk geschreven voor De Standaard en al voordat ik zelf goed en wel uit bed was (de boekpresentatie van Bart Koubaa's De vogels van Europa, een boek waarnaar ik om allerlei redenen zeer nieuwsgierig ben, maakte de nacht kort) vanmorgen een mail ontvangen die me waarschuwde dat men mijn bijdrage bij boek.be en bij uitgevers hoogstwaarschijnlijk niet heel erg zou smaken. Misschien niet, nee.