Lees meer!

Een interview door Ann de Bie in de Kamermuziekzaal van het Concertgebouw Brugge over Het huis van de zalmen.

Op 12 februari werd ik geïnterviewd door Ann de Bie over Het huis van de zalmen, dus over lekker eten (waarbij ik reclame maakte voor Nzet, waar H. en ik net daags tevoren hadden gegeten: vier tafeltjes en een menu dat je pas kent wanneer je aanschuift), over de onomkeerbaarheid van de tijd, niet als gedachte maar als bijna fysieke ervaring, natuurlijk over het sterven van een moeder en over hoe het er niet om gaat dat de roman volledig gebaseerd is op de dood van mijn moeder, maar meer wil vertellen dan enkel een persoonlijk verhaal. En natuurlijk komt in elk gesprek ter sprake dat ik een Nederlander in Vlaanderen ben, ook al ben ik al enige tijd een Nederlander die Belg werd. Ik merkte dat mijn gebruikelijke bon mot als het gaat om het verschil aan te geven, enigszins verzwaard is: zei ik vroeger dat het grootste verschil tussen mij als Nederlander en mij als nieuwbakken Belg twintig kilo bedroeg, in Brugge hield ik het op vijfentwintig kilo. Inwijkeling zijn wordt met het verstrijken van de jaren blijkbaar steeds zwaarder.