Er stond wijn op tafel. Uiteindelijk drie flessen. Dat was minstens anderhalve fles te veel. Er was ook een karaf met water. We hadden een versie van zijn dichtbundel kort besproken, want dat doen we al jaren: net geschreven werk in diverse stadia van (on)voltooidheid aan elkaar laten lezen en er commentaar op leveren. Ik … Doorgaan met het lezen van Amor fati?
Womöglich ging es jetzt darum, unsere Gegenwart möglichst grell und restlos auszuleuchten, anstatt in den Leidenschaften der Vergangenheit zu wühlen, um irgendein Stoff für ein biographisches Epos daraus zu gewinnen, [Misschien ging het er nu om ons heden zo helder en volledig mogelijk te belichten in plaats van te graven in de passies uit het … Doorgaan met het lezen van Het verhaal dat we zijn – over o.a. Hilmar Klute
‘Was für ‘n Geschmack ist denn das?’ Er bestaat iets wat ‘Berliner Schnauze’ heet, een brutale gevatheid die niet-Berlijners nogal eens op het verkeerde been zet. Ik had in de rokerige Musikkneipe Doors in de Knaackstraße net mijn vaccinatiebewijs laten zien: de QR code zoals die opgeslagen is in mijn Covid.be-app. De wat nors ogende … Doorgaan met het lezen van Dagen in Berlijn 20: november 2021 (1)
Voor nationalisme heb ik geen talent. Patriottisme vind ik zelfs gevaarlijk. Aan de bovenkant van de erker van mijn ouderlijk huis was een schuin omhoogstaand pijpje gemonteerd, bedoeld om er een vlaggenstok in te steken. Bij ons thuis werd er nooit gevlagd. Ook de in Nederland gebruikelijke vlag-met-schooltas na het behalen van het eindexamen van … Doorgaan met het lezen van Intrede
De storm duurde nog geen kwartier. ‘Unwetter’, had ik een half uurtje eerder al een moeder op straat tegen haar dochtertje horen zeggen, en dat ze snel op de fiets moest om op tijd thuis te raken. Noodweer. Niet meer dan een kwartier. Wij zaten op het terras van de Meierei in de Kollwitzstraße en … Doorgaan met het lezen van Dagen in Berlijn 18: Unwetter.
Zo stel ik het me voor: dat ik hem zie zitten op het terras van Le Napolitain op de Boulevard des Capucines in Parijs. Natuurlijk Parijs, de stad waar hij in de jaren dertig woonde en werkte. Ik ben vergeten dat we elkaar niet persoonlijk kennen. Ík ken hem. Ik heb zijn boeken gelezen, zijn … Doorgaan met het lezen van Een terrasje met E. du Perron (reeks ‘de verrijzenis’ in de Standaard)
Marc Reugebrink — De Inwijkeling 