Ik weet het nu bijna zeker: het mondmasker is een schending van de mensenrechten. Op een lange treinrit van Gent naar Berlijn — meer dan achtenhalf uur (de Duitse spoorwegen zijn niet meer wat ze geweest zijn) — werd het verplichte mondmasker na enige tijd een martelwerktuig. Waterboarding kon zo erg niet zijn, meende ik. De enige manier om af en toe aan de kwelling te ontsnappen, was door vaak een slok water te drinken (masker af) of door naar het toilet te gaan. En toiletten op de trein, zo weet iedereen, zijn ook een schending van de mensenrechten. Als er ergens een mondmasker op zijn plaats is, dan wel daar
Ik voel me op de een of andere manier beledigd wanneer ik gedwongen word om een mondmasker te dragen. In Berlijn is het dragen ervan in winkels verplicht. Het is niet eens uit verzet dat ik vaak met een ontbloot gezicht een winkel binnenstap; het is vergeetachtigheid. Als ik een hoed moest dragen, zou ik hem ook steeds vergeten op te zetten. Nee, het verzet komt als mij vriendelijk gevraagd wordt om mijn mondmasker aan te doen. Ik wil niet, word boos. Ik doe het, maar wil niet.
Ik merk dat ik met een zekere gretigheid berichten op Facebook lees van mensen die schrijven dat er ook ‘honderden’ medici zijn die menen dat mondmaskers het risiko op besmetting verhogen. Het zijn dezelfde mensen die allerhande complottheorieën aanhangen. Daar moet ik niets van hebben. Maar dat het weer inademen van de eigen verbruikte lucht schadelijk is voor mijn gezondheid, wil ik maar al te graag geloven, wat de 487 artsen die op de website van Knack het dragen van een mondmasker sterk aanbevelen, verder ook mogen zeggen (DS 27-6).
Dat het dragen ervan een straf is, bewijst ook Maggie De Block wanneer ze na een onverhoedse stijging van de besmettingen dreigt om mensen onder andere te verplichten in winkels dan toch een mondmasker te dragen. Muilkorven, heet zoiets. De eerste stap op weg naar de ontmenselijking. Monddood maken. Een aantasting van mijn waardigheid.
Het maakt me vooral duidelijk dat ook ik ernstig geïnfecteerd ben door een vrijheidsverlangen dat met anderen liefst geen rekening houdt. Het mondmasker is er niet zozeer om jezelf te beschermen tegen het virus, maar om anderen te beschermen tegen jou, mocht je besmet zijn.
Er is de laatste tijd veel gespeculeerd en nog veel meer luidop gedroomd over een wereld na COVID-19. ‘Du mußt dein Leben ändern’, schreef de dichter Rilke, en velen zijn ervan overtuigd dat de pandemie een rechtstreeks gevolg is van de roekeloze levensstijl die we er met elkaar op nahouden. Ook ik. Ik sta zelfs vooraan als het gaat om kritiek op de neoliberale wereldorde waarin vrijheid is uitgedraaid op het recht van de sterkste. Een schandaal, vind ik, mensonterend.
Maar kijk, zelfs het kleinste gebaar, een klein beetje ongemak om zo ook zorg te dragen voor het welzijn van anderen, en ik voel me tot in mijn merg aangetast. En dan moeten de beperkende maatregelen om de klimaatverandering in te dammen nog komen…
(En de volgende dag in de papieren krant:)
Marc Reugebrink — De Inwijkeling 