Zullen we Jürgen C., de ‘dolgedraaide militair met raketwerper’, zoals deze krant kopte, nu eindelijk eens gewoon een terrorist noemen? Was Jürgen C. niet de bleekscheet die hij is, was hij niet extreemrechts, maar extreemlinks geweest – ik wed dat hij allang als terrorist geïdentificeerd zou zijn. Ik heb er geen studie naar verricht, maar het volstaat om het nieuws te volgen: een terrorist is moslim (nooit christen), heeft een afwijkend kleurtje (is niet bleek en roze), of wil met geweld de gevestigde orde omverwerpen. Een witte man met raketwerpers die met geweld een orde wil vestigen, is alleen maar dolgedraaid (als Anders Breivik of Brenton Tarrant, neem ik aan).
Ik herinner me nog de wat hulpeloos ogende verbijstering in Duitsland toen na de moord op SPD-politicus Walter Lübcke door de Duitse neonazi Stephan Ernst (in 2019) en na aanslagen in Halle (2019) en Hanau (2020) bleek dat de veiligheidsdiensten de dreiging van extreemrechts stelselmatig onderschat hadden. Er stonden maar 76 mensen met die overtuiging op de lijst van gevaarlijk geachte personen.
Dat terwijl jaren eerder, tussen 2000 en 2007, negen migranten en een politievrouw vermoord werden door de NSU, een neonazistische groepering die verder nog 43 moordpogingen deed, drie bomaanslagen pleegde (in Neurenberg en twee keer in Keulen) en diverse overvallen. Ook toen al keek de politie in de verkeerde richting. Die migranten zouden elkaar onderling wel hebben afgemaakt, dacht ze. ‘De kebabmoorden’, noemde men het. Inmiddels is het bij de oosterburen doorgedrongen dat extreemrechts terrorisme momenteel een groter probleem is dan moslimterrorisme.
Zolang we lieden als Jürgen C. ‘dolgedraaid’ blijven noemen, blijven we blind voor wat er zich in bepaalde lagen van onze samenleving afspeelt. We zien natuurlijk de Van Griekens, de Van Langenhoves, en zelfs types als Theo Francken en zijn kornuiten – volksmenners die met hun ongenuanceerde, aangebrande, niet zelden racistische praatjes een inspiratiebron zijn voor de vele mensen die blijkbaar in hun Vlaamse dorpen zitten te broeden op een grote schoonmaak. Dat laatste bleek dan weer uit een anonieme getuigenis van een voetbalsupporter in de documentaire FC United. Het racisme onder voetbalsupporters is zo hevig, dat hij vreest dat we stilaan in de richting van een burgeroorlog gaan.
Jürgen C. vertegenwoordigt in die zin een grotere groep mensen, die ik overigens met liefde allemaal dolgedraaid, gaga en rijp voor het gesticht wil noemen, maar die je toch beter omschrijft als geweldsbereide, extreemrechtse terroristen die te vuur en te zwaard bestreden moeten worden, als onze liberale democratie ons nog iets waard is.
Of we daarbij op het Ocad kunnen rekenen, is maar de vraag. Dat Orgaan voor de Coördinatie en Analyse van de Dreiging had C. in het vizier, en toch kon de man volop wapens meenemen uit de kazerne waar hij als beroepsmilitair werkzaam was. Over dolgedraaid gesproken …
Marc Reugebrink — De Inwijkeling 