Radio

Gisterenavond doorgebracht op wat bedriegelijk veel leek op een volledig verlaten Mediapark in Hilversum — alsof de kleine studio waar ik samen met Wim Brands en de technicus Ans Beentjes zat, het enige vertrek was waar er nog mensen waren. Een zolderkamer in de nacht. Je vergeet dat het radio is. Twee uur lang gepraat over Het grote uitstel en de jaren tachtig. Dat kan dan toch ook nog. Daarna terug door het donker, of liever het semi-donker van de A27, want de Belgische snelweg begint wat dat aangaat al bij Utrecht: een continu verlichte weg. Het liefst was ik na zoiets, waarschijnlijk vanuit eenzelfde gevoel van romantiek en nostalgie als dat waarover het in het gesprek ook geregeld ging, over geheel duistere wegen naar huis gereden, zoals ik dat vroeger altijd deed vanuit Amsterdam terug naar Groningen. Niets dan de koplampen. Duister rondom. Hoe later hoe beter. Iets op de radio. Maar ook daarvan kwam niets terecht; de reis van België naar Nederland en vice versa wordt altijd gekenmerkt door het wegvallen van radiostations en de noodzaak nieuwe te zoeken. Dus maar meegedweild met Beirut, waarvan ik ook een aantal nummers meegenomen had naar de studio, met dank aan H’s zussen, die me met klem aanraadden daar eens naar te luisteren — wat Wim Brands dan weer verleidde tot een kleine hommage aan de huidige, zo pragmatische generatie, die met zoveel meer behendigheid dan ‘wij’ ooit (daar heb je dat juist voor… ‘ons’ zo problematische wij weer) weten te schakelen tussen het een en het ander, tussen nabij en veraf.