Een gesprek met de minister

Literatuur 1 Minutes

‘Mag je publiek verslag uitbrengen van een persoonlijk gesprek met een minister?’, zo opende de blogpost die ik eerder vandaag op deze plek openbaar maakte. ‘Ik twijfel’, zo voegde ik toe.

Minister van Onderwijs, Pascal Smet, stuurde mij naar aanleiding van mijn kerstessay in De Standaard (hier, hier, hier en hier, en ook opgenomen in Het geluk van de kunst) een mail met de vraag eens te komen praten. Ik had de verkeerde inzichten, meende hij. Onze lunch moest twee keer verschoven worden, eerst vanwege de busramp, nog wat later vanwege vakbondsperikelen. Maar vorige week mocht ik aanschuiven in restaurant ‘De Daktuin’ in het Vlaams Parlement.

Een bepaalde reactie van iemand die beter dan ik op de hoogte is van de deontologische codes die gelden voor eerlijke journalistiek versterkten de al door mijzelf geformuleerde twijfel over de vraag of je over een persoonlijk gesprek publiek verslag mag doen. Er zijn verschillen tussen een blog enerzijds en de krant, de radio en tv anderzijds, maar die hebben vooral betrekking op het bereik, niet op het het publieke karakter ervan.

Bovendien, ik voerde mijn gesprek met Pascal Smet niet met de bedoeling daaruit allerlei zaken openbaar te maken. Nu geloof ik niet dat in de oorspronkelijke post iets staat wat, zeg maar ‘de kroon ontbloot’, maar toch… Mij werd aangeraden één en ander toch eerst eens aan de minister voor te leggen om hem de mogelijkheid te geven daarop te reageren.

De reden voor de oorspronkelijke post was niet de behoefte om eens flink uit de school te klappen. Maar het gesprek lag zozeer in het verlengde van wat ik hier en elders over onderwijs al heb geschreven, en over mijn bekommernis daarmee, dat het niet eens bij me opkwam dat ik daarmee misschien toch een stilzwijgende afspraak schond.

Wellicht keert die oorspronkelijke post nog terug.

Gepubliceerd door Marc Reugebrink

Gepubliceerd

6 gedachten over “Een gesprek met de minister”

  2. Sorry, maar ik vind dit ergerlijk. Een overdreven respectbetoning jegens een openbaar persoon. Waarom zo gehoorzaam?

    Like

  3. Is Mondo Bondo uw werkelijke naam of een schuilnaam? Ik vermoed het laatste. Waarom doet u dat? Omdat u er geen bezwaar tegen zou hebben wanneer een privé gesprek met u openbaar gemaakt zou worden, ook al is het ‘maar’ op een blog? U verschuilt zich zonder dat al achter een naam die niet uw werkelijke naam is.
    Ik had een privé gesprek met de minister, die intussen wel een publiek figuur is, net als ikzelf dat, zij het in veel mindere mate ben. Een blog is geen krant, maar er zit wel een element van openbaarheid aan die maakt dat codes die door de Raad van de Journalistiek zijn opgesteld hier toch in zekere mate opgeld doen. Als ik van zins was geweest delen van mijn gesprek met de minister openbaar te maken, had ik hem dat op voorhand moeten laten weten. Het was dan ook een ander gesprek geweest. Met ‘overdreven respectbetoning’, zoals u het noemt, heeft het dus niets te maken. Wel met deontologie en fatsoen.

    Like

  5. Mooi dat je dit correct wil aanpakken, Marc, benieuwd naar het resultaat en de tekst.

    Like

Reacties zijn gesloten.